ಶ್ರೀನಗರ-ಜಮ್ಮು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿ (ಎನ್‌ಎಚ್-44) — ಕಾಶ್ಮೀರ ಕಣಿವೆಯೊಂದಿಗೆ ಭಾರತದ ಉಳಿದ ಭಾಗಗಳ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಜೀವನಾಡಿಯಾಗಿರುವ ಈ ಹೆದ್ದಾರಿ, ಇತ್ತೀಚಿನ ಒಂದು ದಿನದ ಮಳೆಯಲ್ಲೇ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಸ್ತವ್ಯಸ್ತವಾಗಿದ್ದು, “ಆಲ್ ವೇದರ್” ಹೆದ್ದಾರಿ ಎನ್ನುವ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆಗೆ ದೊಡ್ಡ ಹೊಡೆತ ನೀಡಿದೆ.
ವಾಹನ ಸ್ತಂಭಿತ, ಮಣ್ಣು ಕುಸಿತ, ಬಿರುಕು ಬಂದ ಬಿಟ್ಟರ್ ಹಾಗೂ ನೀರು ನಿಂತ ರಸ್ತೆಗಳು — ಇವೆಲ್ಲವೂ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಕೋಟಿ ಗಟ್ಟಲೆ ಹಣ ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡಿದ ಯೋಜನೆಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎತ್ತಿವೆ. “ಎನ್‌ಎಚ್-44 ಈಗ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಪ್ರಗತಿಪಥವಲ್ಲ, ಅದು ಪರಿಸರ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಮತ್ತು ತಾಂತ್ರಿಕ ದೌರ್ಬಲ್ಯದ ನಿದರ್ಶನವಾಗಿದೆ” ಎಂಬ ಚಿಂತೆಗಳು ಸಾರ್ವಜನಿಕರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿವೆ.
ಹಿಂದೆ ಏನಿತ್ತು, ಈಗ ಏನಾಗಿದೆ?
ಮೂಲತಃ ಎನ್‌ಎಚ್-44 ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಎರಡು ಲೇನ್‌ಗಳ ರಸ್ತೆ. ಆದರೂ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಸಾವಿರಾರು ಟನ್‌ಗಳ ವಸ್ತುಗಳು, ಸಾವಿರಾರು ಪ್ರಯಾಣಿಕರು ಹಾಗೂ ಭದ್ರತಾ ಬಲಗಳು ಈ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದು, ಇದು ಎಲ್ಲ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ರೂಪಾಂತರಗೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಒತ್ತಡ ಇತ್ತು. 2011ರಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಹೆದ್ದಾರಿ ನವೀಕರಣ ಯೋಜನೆ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಿತು. ಪ್ಯಾಕೇಜುಗಳಾಗಿ ವಿಭಜಿಸಿ, ತಾಂತ್ರಿಕ ವರದಿಗಳ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ರಸ್ತೆಯ ನಿರ್ಮಾಣ ಕಾರ್ಯ ಆರಂಭವಾಯಿತು.
2017ರ ಒಳಗೇ ಕಾಶ್ಮೀರ ಭಾಗದ ಸಡಿಲ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಪಥವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಚೆನಾನಿ-ನಾಶ್ರಿ ಸುರಂಗ ಮಾರ್ಗ, ಹಿಮಪಾತ ಹಾಗೂ ಭೂಕುಸಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರವಾಗಿ ಕಂಡುಬಂದಿತು. ಜಮ್ಮು-ಉಧಂಪುರ ಮಾರ್ಗ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡು ಪ್ರಯಾಣ ಸುಲಭವಾಯಿತು.
ಆದರೆ ರಂಬಾನ್-ಬನಿಹಾಲ್ ಭಾಗಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಗಿತು. ಪರ್ವತದ ಜಟಿಲ ಭೂಗರ್ಭ ತತ್ವ, ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಕೆಲಸಗಳು, ಮಿತಿ ಮೀರಿ ಮಾಡಲಾದ ಕತ್ತರಿಸುವಿಕೆ, ಮತ್ತು ಪರಿಸರ ನಿಯಮಗಳ ಲೋಪಗಳು—all combined to create a ticking time bomb. ಒಂದು ದಿನದ ಮಳೆಯಲ್ಲೇ ಅದು ಸ್ಫೋಟಗೊಂಡಂತಾಯಿತು.
ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಎದ್ದಿವೆ, ಉತ್ತರಗಳಿಲ್ಲ
ಸಾವಿರಾರು ಕೋಟಿ ರೂ. ವೆಚ್ಚದ ಯೋಜನೆ ಇದೊಂದು ಮಳೆಯನ್ನೇ ತಡೆಯಲಾಗದಷ್ಟು ದುರ್ಬಲವಾಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತಿದೆಯಾ?
ಡಿಪಿಆರ್‌ನಲ್ಲಿ ಭೂಗರ್ಭಶಾಸ್ತ್ರದ ಅಧ್ಯಯನವು ಸಾಕಷ್ಟು ನಿಖರವಾಗಿತ್ತೇ?
ಲ್ಯಾಂಡ್‌ಸ್ಲೈಡ್‌ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ alternate design ಅವಶ್ಯಕತೆ ಯಾಕೆ ಅನ್ವಯಿಸಲಾಯಿತು ಇಲ್ಲ?
ನಿಯೋಜನೆ ಇಲ್ಲದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಪಾಠ
ಎನ್‌ಎಚ್-44 ಕಥೆ ನಮ್ಮ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾದರಿಯ ದ್ವಂದ್ವವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ—ವೇಗವಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕಾಮಗಾರಿಗಳು, ಆದರೆ ನಿಶ್ಚಿತತೆಯ ಕೊರತೆ; ಬೃಹತ್ ಯೋಜನೆಗಳು, ಆದರೆ ಭೂಮಿಯ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಅತಿರೇಕವಾಗಿ ಬಳಸುವುದು.
“ಆಲ್ ವೇದರ್” ಹೆದ್ದಾರಿ ಎಂಬ ಗುರಿ ನಿಜವಾಗಬೇಕಾದರೆ, ನಾವು ತಾಂತ್ರಿಕ ನಿಷ್ಠೆಗೂ, ಪರಿಸರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗೂ ಸಮಾನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ನೀಡಬೇಕು.
